Biologia i szkodliwość
Zamieranie gruszy jest bardzo groźną chorobą. Patogen ten powoduje powolne zamieranie, zwijaniem się liści oraz ich szybkie zamieranie. Powolnemu zamieraniu towarzyszy czerwienienie oraz przedwczesne opadanie liści. Następują zmiany w wiązkach sitowych poniżej miejsca okulizacji. Tworząca się we floemie tkanka kalusowa powoduje niszczenie wiązek sitowych oraz powstawanie nekrotycznych plam pod korą przy szyjce korzeniowej. Chore drzewa mają ograniczony wzrost, a ich kora pęka i łuszczy się. Drobne korzenie obumierają. Doprowadza to do zaburzenia transportu wody oraz asymilatów w roślinie oraz do zamierania drzew. Zamieranie gruszy dotyka zwykle starsze drzewa owocujące. W przypadku porażenia drzew 2-3-letnich, pojawia się zwijanie liści ku dołowi. Brzegi liści stają się faliste. Szybkie zamieranie objawia się nagłym więdnięciem oraz obumarciem drzewa w ciągu kilku tygodni od infekcji. Choroba ta rozprzestrzenia się w czasie szczepienia i okulizacji oraz z nasionami. Przenoszą ją również miodówki gruszowe. Dzięki gruszy ‘Bonkreta Williamsa’ szczepionej na podkładce Pyrus ussuriensis lub Pyrus serotina można stwierdzić obecność tej mykoplazmy. Okres inkubacji choroby może trwać nawet 3 lata.  

Zwalczanie
W celu ograniczenia występowania zamierania gruszy, należy zwalczać miodówki gruszowe, do szczepienia i okulizacji używać zdrowego materiału oraz usuwać i niszczyć z sadu chore drzewa.