Biologia
Wirus ospowatości poraża śliwy, ałyczę, brzoskwinie i morele. Na liściach pojawiają się chlorotyczne przebarwienia w kształcie pierścieni, smugi oraz różne plamy o rozmytych brzegach. Rodzaj porażenia przez tę chorobę zależy od wrażliwości danej odmiany. Na niedojrzałych jeszcze owocach, w pełni wykształconych pojawiają się fioletowe i okrągłe plamy. Następnie w miarę dojrzewania owoców plamy te ciemnieją. Tkanka w tych miejscach zapada się, co z kolei powoduje powstawanie chlorotycznych bruzd na powierzchni śliwek. Miąższ w obrębie plam jest czerwonawy, gąbczasty, zawiera martwe komórki oraz kropelki stwardniałej gumy. Owoc jest kwaśny i ma charakterystyczny posmak pleśni. Porażone owoce przez szarkę wcześniej dojrzewają i opadają. Na pestkach widoczne są ciemnoczerwone plamy i pierścienie. Drzewa porażone wirusem ospowatości są podatne na uszkodzenia mrozowe. Wirus ten przenoszony jest przez mszyce śliwowo-kocankową, brzoskwiniowo-ziemniaczaną oraz śliwowo-ostową. Rozprzestrzeniany jest również ze zrazami oraz oczkami pochodzącymi z chorych drzew oraz z podkładkami wegetatywnymi pozyskanymi z zawirusowanych roślin matecznych. Wskaźnikiem może być ‘Węgierka Zwykła’, ‘Węgierka Włoska’, Prunus tomentosa oraz komosa. Jako roślina testowa używany jest również groch. Okres inkubacji w przypadku drzew wynosi 8-10 miesięcy. Natomiast, gdy wektorem szarki są mszyce, to okres inkubacji wynosi 6 tygodni.

Zwalczanie
Obecnie w Polsce nie ma zarejestrowanych środków do zwalczania ospowatości śliwy. W celu ograniczenia występowania tego wirusa w sadach wskazane jest: wycinanie i niszczenie porażonych śliw, szczególnie tych, które rosną dziko, zrazy i podkładki pobierać ze zdrowych, wolnych od wirusa roślin, szkółki śliw zakładać w rejonach, w których nie występuje choroba, nowe sady zakładać w odległości 700-800 m od sadów, w których występowała szarka, uprawiać odmiany odporne na tego wirusa oraz mszyce, które rozprzestrzeniają patogena.