Biologia
Rdza gruszy jest to rdza dwudomowa, niepełnocyklowa – brak zarodników letnich. Na gruszy wytwarzają się czarne spermogonia oraz żółte ecja. Następnie uwalniają się z nich ecjospory, które zasiedlają jałowca sabińskiego – żywiciela pośrdedniego. Na jałowcu, w następnym roku po infekcji tworzą się żółte skupienia zarodników przetrwalnikowych – telia, które mają kształt poduszeczek, a później stożkowatych tworów. Teleutospory kiełkują w kwietniu w podstawkę, na której powstają zarodniki podstawkowe – bazydiospory, które z kolei infekują rozwijające się liście na gruszach. Pierwsze objawy rdzy gruszy, to różnej wielkości jaskrawopomarańczowe plamy na młodych liściach. W miejscu plam liście robią się grube i sztywne. W obrębie tych plam tworzą się drobne i czarne wzniesienia – spermogonia, w których powstają piknospory rdzy. W okresie lata, na dolnej stronie blaszek liściowych tworzą się żółte, stożkowate ecja - skupienia zarodników wiosennych – ecidiospor. Pomarańczowe wzniesienia twardych plam rdzy występują także na owocach, ogonkach liściowych oraz pędach grusz.

Zwalczanie
W celu zapobiegania występowaniu rdzy gruszy, należy unikać sadzenia jałowca sabińskiego w sąsiedztwie sadów. Obecnie brak jest zarejestrowanych środków chemicznych do ochrony sadów gruszowych przed rdzą. Natomiast preparaty stosowane w ochronie gruszy przeciwko parchowi, zapobiegają również występowaniu rdzy.